Herkenning bij andere single mamma's, fijn!

Ik miste dat in het begin van het alleenstaand moeder-zijn. Contact met andere moeders in dezelfde situatie, die dus vanaf het begin van de zwangerschap alles alleen doen. Het is toch anders praten met mensen als je hetzelfde meemaken. Je hoeft minder uit te leggen, je hoeft je niet te verdedigen, je hoeft soms zelfs je zin niet af te maken want ja, de ander weet toch al wat je gaat zeggen!

Zo heb ik via een zoektocht op internet een paar leuke andere alleenstaande mamma's ontmoet waar ik regelmatig mee afspreek, uit of thuis, altijd met de kids erbij. En altijd leuk en relaxt. Het helpt me enorm om met andere vrouwen op te trekken in dezelfde situatie. Als ik er even doorheen zit, van die momentjes waar het gevaar op de loer ligt dat je jezelf ineens heel zielig vindt, dan denk ik aan hen en dan gaat het gelijk weer goed omdat ik weet dat ik niet de enige ben die zich soms zo voelt.

Daarom heb ik Club Aanmoederen opgericht; bijeenkomsten in Amsterdam voor alleenstaande moeders. Zodat zij gemakkelijk nieuwe contacten kunnen opdoen, een gezellige middag hebben met een drankje erbij en ook even kunnen ontspannen want er is zelf een oppas aanwezig! De reacties zijn erg positief en ik ga ermee door, er is nu ook een Facebook-pagina www.facebook.com/clubaanmoederen. Ik hoop dat veel vrouwen er wat aan zullen hebben en ik weet uit eigen ervaring dat het echt helpt.

Emotionele crisis: jezelf zien als een gewonde vogel

Je leest wel eens dat een crisis een goed 'ding' is. Dat er mooie dingen uit komen, dat je je pad gaat vinden, dat je jezelf beter leert kennen, dat je er sterker uit komt. Maar als je er midden in zit, is dat 'goede' vaak ver te zoeken. Telkens weer die vraag: 'Waar is dit goed voor?' 'Waarom moet dit zo gaan, waarom kan het niet anders?' 'Wat doe ik dan fout?'. Je krijgt er vaak geen antwoorden op of niet de antwoorden die je wilt horen.

De afgelopen week was het echt zwaar, het was een emotionele rollercoaster in mijn hoofd. Ik had het zelf door en gecombineerd met een verkoudheid (de 3e in de afgelopen 3 maanden) zat ik er goed doorheen. Na lang knokken voor een stabiele relatie met de vader van mijn kind (te lang?), is nu duidelijk dat het niet goed gaat komen en ik mijn kindje dus ook geen gezin samen met haar vader kan geven. En dat, werkelijk waar, breekt mijn hart. Ik dacht dat de liefde je hart kan breken, maar dit is nog veel erger. Dit gaat over mijn grootste wens voor mijn kindje. Zelf kom ik ook uit een gezin met twee liefhebbende ouders en ik heb nooit, nooit, nooit gedacht dat het bij mij anders zou zijn. En dan is het toch zo en lijkt het een hele slechte film. Ook al zegt de omgeving dat het ook zo heel goed kan gaan, het haalt de pijn en de zorgen niet weg.

Gelukkig heb ik steun van professionals. Het is zo fijn dat zij precies de juiste vragen stellen, geen oordeel hebben en mij de ruimte geven om mijn verdriet kwijt te kunnen. Dat je niet naar de ander hoeft te vragen, dat je niet op je woorden hoeft te letten en dat de ander niet al na een paar minuten over zijn of haar leven begint. Mijn coach vroeg hoe ik mezelf nu zou omschrijven. Onmiddelijk kwam in me op dat ik mij nu een gewonde vogel voel. De vleugels zijn van het lijfje afgerukt maar liggen nog wel in de buurt op de grond. Versnipperd en beschadigd, maar ze liggen er nog wel. Ze legt een deken om mijn schouders om mijn 'geamputeerde armen' wat warmte te geven en dat is zo troostend. Een stuk lichter dan een uur daarvoor reed ik terug naar huis, naar mijn kleine lieve meisje.

Relaties met kinderen: zijn we wel realistisch over wat we willen?

Iets korter dan een jaar geleden was ik nog geen moeder. Ik had toen net een (beginnende) relatie die veelbelovend begon. Het klikte geweldig en het was een van de weinige keren dat ik 'het' oprecht zag zitten wat betreft een relatie. Het woord 'soulmate' viel, ik was heel erg verliefd en kon me niet voorstellen dat dit fout zou gaan. Ik had meerdere relaties achter de rug die ik, na lang proberen en een hoop gedoe, uiteindelijk verbrak omdat het echt niet meer ging. Ik had een beeld van relaties hoe ik het wilde en de werkelijkheid leek er niet op (hooguit op momenten). Had ik een onrealistisch beeld? Koos ik keer op keer de verkeerde partner? Wat deed ik toch elke keer fout?

Maar in de voorgaande relaties waren er geen kinderen in het spel. Nu ik moeder ben, klinkt een relatie zonder kinderen toch een stuk eenvoudiger dan een relatie met kinderen. Alle tijd voor elkaar, alle tijd voor jezelf, meer geld te besteden, samen uitslapen, spontaan uit eten gaan omdat je geen zin hebt om te koken, energie voor seks, niet steeds hoeven checken of je geen papvlekken op je shirt  hebt waardoor je je onaantrekkelijk voelt en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Nu weet ik dus uit eigen ervaring dat een relatie met kinderen misschien nog wel ingewikkelder is dan zonder kinderen. Met de man met wie alles zo veelbelovend begon, werkt het uiteindelijk ook niet. Na veel proberen, mooie momenten en pijnlijke periodes, hebben we besloten om ons niet meer in allerlei bochten te wringen voor een stabiele relatie en dus een gezin samen gaan vormen. Dat betekent dat er weer een gebroken gezin bij is in Nederland. En ik vraag me meer en meer af of we in deze tijd niet te veel verwachten van relaties. Ik had altijd (te) hoge verwachtingen maar door de komst van mijn kindje was ik sneller tevreden met wat er was. Maar als je net moeder bent, ben je natuurlijk erg op je kindje gericht. En dat schijnt in vele relaties een groot struikelblok te zijn. Vrouwen worden teveel 'moeder', veranderen in meerdere opzichten en worstelen om hun rol als moeder, partner en vrouw te combineren. En als het dan een tijd minder leuk, spannend of avontuurlijk is, moet je het dan opgeven? Is het dan niet meer de moeite waard? Moet je dan maar weer op zoek naar een volgende partner die in het begin ook perfect lijkt, maar die na een tijdje toch ook gewoon een mens blijkt te zijn?

Ik heb geleerd dat een relatie en een partner niet perfect hoeven te zijn. Als het klikt en je voor elkaar gaat, je waardeert wat je hebt en je blij bent met jezelf en je eigen leven, dan ben je volgens mij al een heel eind. Ik hoop dat stellen, zeker als er kinderen zijn, heel goed nadenken en met elkaar praten over oplossingen voordat ze uit elkaar gaan. Het gras is niet altijd groener bij de buren.

Loslaten van het droombeeld van een gezin

Al zolang ik me kan herinneren, hoopte ik ooit een gezin te vormen met een leuke man en (het liefst) twee of drie kindjes. Nou was dat altijd een ver-ver-van-mijn-bed-show maar toch had ik dat droombeeld altijd in mijn hoofd. Erger nog, ik ging er eigenlijk en onbewust van uit dat dat ooit zo zou zijn.

Maar als je dan midden dertig bent en geen stabiele relatie hebt, begint er heel ergens ver weg een stemmetje te klinken dat zegt dat het ook anders zou kunnen gaan. Maar dat stemmetje negeer je en je gaat vol goede moed verder met daten, relaties die niet werken, weer daten, etc. En de kinderwens wordt sterker en sterker... In deze situatie zitten op dit moment zoveel vrouwen en ik leef met ze mee want het is zo'n onzekere situatie. Ik ben me destijds gaan inlezen over het aangaan van alleenstaand moederschap. Met buikpijn want het was zeker niet mijn wens om alleenstaand moeder te worden. Maar na enige tijd besloot ik dat ik wilde wachten met deze beslissing in de hoop een man te ontmoeten en dan samen in een fijne relatie moeder te mogen worden. Wonder boven wonder, slechts een paar maanden (!) na die beslissing kwam ik iemand tegen met wie het enorm goed klikte, uitzonderlijk goed. En was ik, ongepland en onverwachts, binnen drie maanden zwanger. Helaas begonnen al snel de problemen want mijn vriend was er absoluut niet klaar voor, vanwege diverse (begrijpelijke) redenen. Maar ik was dolblij met de zwangerschap en besloot dat ik dit wilde voortzetten, met de grote kans dat de relatie het niet zou redden.

En nu is mijn lieve kleine meisje alweer tien maanden en ik ben enorm gelukkig met haar. Mijn diepste wens is vervuld. Maar de prijs is hoog. De relatie is er nog maar zeer instabiel wat veel spanning en onzekerheid oplevert. Wat te doen, wat is wijsheid? Ik knok voor een gezin, voor mezelf en voor mijn dochter maar hoe ver moet je gaan? Hoe lang ga je door met de instabiliteit? Hoe leg je je erbij neer dat je alsnog alleenstaand moeder bent, terwijl je dat nu juist niet wilde? Is dit mijn lot?

Mensen zeggen zo gemakkelijk dat een kindje dat opgroeit met alleen een moeder of alleen een vader ook heel gelukkig kan zijn. Dat denk ik ook. Maar volgens mij gunt (bijna) iedereen een kind toch een gezin met allebei de ouders. En in mijn geval het liefst ook broertjes of zusjes. Dus wat mensen ook zeggen: het maakt niet uit. Het doet verschrikkelijk veel pijn dat ik mijn dochtertje niet het gezin kan geven wat ik haar zo toewens. En daar moet ik mee dealen. Maar hoe?

Gedeelde smart & fun= 1/4 smart

Het is soms echt wel een pittige situatie: in je eentje 24/7 voor de zorg en opvoeding van je kind(eren) staan. Bij mij overheerst elke dag het grote geluk van moeder-zijn en het genieten van mijn kindje, maar dat neemt niet weg dat er ook aspecten zijn die moeilijk of pijnlijk zijn. En als je dan in je directe omgeving geen mensen hebt die in hetzelfde schuitje zitten, dan voelt dat best eenzaam want echt begrijpen doen ze je niet. En dat is ook niet gek natuurlijk.

Ik merkte al een tijd dat ik behoefte had aan lotgenoten, meiden (of mannen maar dat ligt toch weer ingewikkelder) in min of meer dezelfde situatie. Vlotte meiden die naast de moeilijke dingen ook genieten en van gezelligheid houden. Je kunt dan dingen met elkaar bespreken, delen, huilen (mag, hoeft niet) en samen met de kinderen optrekken, wat ook gezellig is. Daarom heb ik gereageerd op een oproep van een single mamma uit dezelfde stad en dat klikte. Zondag komen er nog twee single mamma's bij en gaan we een borrel drinken. Kids mee, gezellig! Het helpt om gelijkgestemden te ontmoeten. Je voelt je toch minder ellendig als je eraan denkt dat je niet de enige bent die moeite heeft met dingen. Dus ik zou zeggen: als je er behoefte aan hebt, zoek lotgenoten op, stap over die drempel en ga op pad. Het helpt!

Aanmoederen: dubbel gevoel bij intake bij de creche

Vandaag had ik met Jada een intake en rondleiding bij een creche hier in de buurt. Kennissen waren heel tevreden over deze creche (daar hadden ze drie kinderen 'gestald') dus ik vond het de moeite waard om te gaan kijken. Nadat ik het hoofdkantoor had gebeld of en wanneer er plek is (en dat is er) en wat het kost (omgerekend zo'n 72,- euro per dag, dat vind ik nogal wat), ging ik er naartoe. Het zag er allemaal prima uit, uitleg gehad, rondgekeken, etc. Wel raar hoor, zo'n slaapkamertje (oftewel hok zonder ramen) met een stuk of 8 bedjes pal naast of op elkaar gestapeld. Dat zal ook voor popje raar zijn! Hier thuis alle ruimte en dan wonen we nog op een Amsterdamse bovenwoning!
Ook vraag je je af als je al dat speelgoed ziet liggen: "Hoe vaak wordt dat schoongemaakt?" Niet dat ik thuis dagelijks met emmers sop rondhuppel, hahaha. Maar toch gaat het door mijn hoofd. Maar ja, dat soort dingen durf ik dan weer niet te vragen.

Maar minstens zo belangrijk als het schoonmaken van speelgoed is natuurlijk of Jada het leuk vindt op de creche. Nou, het was dat ik haar steeds op de arm had, anders was ze onmiddellijk vergeten dat ik er nog was! Ze kwam ogen tekort, lachte naar iedereen (baby of juf, het maakt haar niets uit) en het liefst was ze gebleven, volgens mij. Er zijn 2 groepen, ik heb ze allebei gezien, alle baby's even lief, de leidsters allemaal even aardig en nu moet ik kiezen welke groep het wordt. Tja, Jada kan het nog niet zeggen, dus de beslissing ligt bij mij. Het voelde als een concurrentiestrijd tussen de twee groepen. "Kies voor deze groep hoor!", hoor ik roepen een leidster als ik de zaal verlaat. Hmmm, ik laat het maar even bezinken.

Ik begin maar eens met 1 dagje creche, meer kan ik nog niet aan. Al 8 maanden lang ben ik elke minuut bij haar (op 1 weekend na, wat ook wel weer lekker was). Dus het moet rustig opgebouwd worden, anders ga ik mijn popje veel te veel missen! Of dat andersom ook zo wordt ervaren, vraag ik me af. Ze zag me vanmiddag bij de creche al amper meer staan! Mamma kan meer haar eigen ding gaan doen, dat is duidelijk!

Aanmoederen: Prinses Planning in de maak!

Oke, ik geef het als eerste toe: plannen en organiseren is niet mijn sterkste kant. Ik Wil het wel en ik Probeer het ook altijd weer maar ik moet toegeven dat ik altijd en overal net te laat gesjeesd aankom, nooit eens alles van mijn lijstje kan afvinken en daardoor soms chagrijnig word. Vooral van mezelf.

Maar er is hoop! Sinds Jada geboren is, kom ik langzaam maar meer in een soort stramien (Argh! routine! voorspelbaarheid! discipline!!!) waar ik tot mijn eigen verbazing steeds een beter gevoel bij krijg. Ik heb ook geen keus. Er is geen partner in de buurt die ook eens boodschappen haalt, kookt, de fles geeft of even met de kleine gaat wandelen. Ik doe het alleen en dat betekent een vol programma. En nu werk ik nog niet eens. Ik ga zeker weer aan de slag en er zegt een stemmetje diep in me:"Nathaly, zorg dat je nu alles op orde krijgt en houdt, anders wordt het straks een grote stressvolle puinhoop". En dat wil ik natuurlijk niet. Ik wil een schoon en opgeruimd huis, weten waar mijn geld naartoe gaat en hoeveel ik echt elke maand overhoudt (en niet meer gokken) en trots zijn op mezelf. En ik wil dat Jada in een schoon huis leeft en niet steeds moet niezen omdat mamma het afstoffen weer eens naar morgen heeft verschoven. Eigenlijk is het gewoon een kwestie van prioriteiten stellen en doen. Ik kijk nu ook minder tv bijvoorbeeld en ben dan 's avonds bezig met dingetjes lezen, uitzoeken op de laptop en soms sta ik om 22 uur te strijken. Maar wel met een trots gevoel!